W 1595 roku jezuici zaczęli energicznie zajmować się zagospodarowaniem miejscowości, osadzając nowych gospodarzy. Po kilkudziesięciu latach okazało się, że w okolicach Ziemi Kłodzkiej istnieją wody mineralne. Niektóre ze źródeł były nazywane źródłami ropuch, ponieważ ze względu na dużą zawartość kwasu węglowego znajdującego się w nich, zwierzęta te wskakując do wody umierały.

Zobacz też: Historia Polanica – Zdrój. Początki miejscowości

W 1630 roku w tym miejscu powstał folwark. Rok później podatki kościelne były płacone przez 16 gospodarzy. Niestety, Polanica zagospodarowana przez jezuitów kilka lat wcześniej, została niszczona i spalona w trakcie wojny trzydziestoletniej w 1645 roku przez Szwedów. Po zakończeniu konfliktu, w 1650 roku na zboczu doliny Bystrzycy wzniesiono pałacyk, który przypominał pensjonat. Został on znacznie rozbudowany w 1699 roku.

Jezuici w latach 1706–1707 wybudowali okazały dwór z kaplicą, do którego zaczęli przyjeżdżać pierwsi kuracjusze. W 1747 roku miejscowość była wciąż współwłasnością jezuitów i szpitala w Kłodzku, natomiast po kilku latach miała już trzech właścicieli – niezmiennie jezuitów, szpital oraz radcę handlowego Genedla.

W 1773 roku zakon został rozwiązany, a ziemie te przeszły w ręce państwa pruskiego. Od 1787 roku spora część terenów oraz źródła przeszły w ręce Friedricha Wilhelma von Redena, który był dyrektorem Wyższego Urzędu Górniczego we Wrocławiu, następnie ministrem w rządzie pruskim zasłużonym za przemysłowy rozwój, przede wszystkim na terenach Górnego Śląska.

Zobacz też: Historia Kłodzka. Co działo się na ziemi kłodzkiej po II wojnie światowej?

Zobacz też: Historia Kłodzka. Jak wyglądały dzieje miasta do II wojny światowej?